|
|
Öncelikle bu yapıtta olumlu bulunan hususları dile getirmek daha doğru olacağından yazarın kullandığı anlaşılır ifade biçimi övgüyle karşılanmalıdır. Ağdalı, bir önceki kelimenin ne olduğunu unutturan türden kelimelere baş vurmadan düşüncelerin olabilecek en anlaşılabilir biçimde aktarıldığı gözlenmiştir. Bunun yanı sıra, psikolojiyi ve iletişim bilimini ilgilendiren terimleri basite indirgeyerek, ve söz konusu terimlerin karşılık geldiği kavramları, anlığımızda sağlam bir yer edinecek biçimde ve bol örneklerle açıklaması da çok olumludur.
Dökmen'in yapıtında elieştirilmek istenen konu, yazarın bir konuyu çok fazla konu başlığına bölmesidir. Bu yolla,örneğin 3. bölümü oluşturan Empati konusu, bütünlüğünü yitirmiş, çok fazla fragmana ayrılmış, adeta atomlarına bölünmüştür. Yazar, adeta her paragrafa bir başlık atmıştır. Oysa ki, bunu başlıklar altında konuları birbirinden ayırarak değil ancak neden ilgili konuya değinildiğinin bir açıklamasını yaptıktan ve önceki konuyla ilişkisini kurduktan sonra; paragraf içerisinde bir tümce ile vererek açılımını yapabilirdi. Örneğin Çevre ile Empati; Kültürümüz Doğaya Kapalı mı? ve Çevreye Empati başlıkları rahatlıkla bir başlığa indirgenebilir, bu üç alt başlığın arasındaki ilgi kurulbilir; hatta bu üç tema "Ekolojik Empati" başlığında incelenebilirdi. Bu örnekte eleştirinin önerisiz bırakılmak istenmemesi nedeniyle, eleştiren bir okur olarak sınırın aşıldığı bilinmektedir. Gıyabında yazara özür bir borç bilinmektedir.
Yorumlar: